Eerste dagen - extended

Lieve mensen,

Wij maken het tot nu uitstekend in Sierra Leone. We zijn soms overweldigd met indrukken, namen, klimaten en geuren, maar wat is het hier gaaf. Even de situatie schetsen: we zitten in het guest house op het terrein van de kliniek. Het terrein is van de Baptist Convention en het draait hier vooral om de het geloof en de Eye Clinic. Toen ik begon met schrijven was het half 8 (twee uur vroeger dan in NL) en net donker geworden, wat hier heel snel gaat. Gelukkig hebben we een aggregaat dat bij schemering aangaat en uitgezet wordt wanneer we dat zeggen. Het internet is niet betrouwbaar en we hebben niet zo’n groot abbonement, maar we hebben internet. Dat is al heel wat. Ook al duurt het laden van één pagina ongeveer een kwartier en kunnen we dus niet alles doen wat we zouden willen.

De reis zondag was overwegend soepel. Vroeg in de morgen vertrokken uit Den Bosch/Hardenberg, met de auto naar Düsseldorf. Kopje koffie, inchecken, afscheid nemen, ontbijt, boarden, vliegen. Mooie vlucht naar Heathrow, goed uitzicht over London. Ik voelde me niet top, dus ben op Heathrow, na de transfer van terminal en een bezoek aan de transitbalie, in een stoel gaan slapen en wat rond gelopen. Dat hielp. We hebben een uurtje of twee moeten wachten. Daarna boardden we het tweede toestel dat ons naar Freetown zou brengen. Stoelen aan het gangpad, goeie service plus eten en gezellige buren (Jan een arts uit Freetown, ik een levendig jochie wat in Engeland en Sierra Leone woonde) zorgden voor een prima vlucht. Tijdens de landing konden we zien dat we in Afrika waren: mangrove, palmbomen en rode grond.

Het vliegveld van Freetown (Lungi) is klein maar chaotisch. De gezondheidsinpecteur was vriendelijk (Holland? Nice people), maar dat was het enige hoogtepunt. Mijn bagage duurde lang, iemand anders ging hem voor mij dragen en onder sterk aandringen van een politieagent (die zeer duidelijk wou maken dat hij agent was) heb ik 100.000 leones (€20) fooi gegeven. Onze chauffeur, werkzaam bij de kliniek, was gelukkig ook vriendelijk en we zijn snel weggereden bij het vliegveld. De weg naar de baai was fascinerend: gaten in de weg, krotten met kooplui en verkeersveiligheid van niveau nul. Kollek, chauffeur van dienst, laveerde zich er met grote kunde doorheen. Bij de baai, waar we wachtten op de ferry, stapten we uit. Meteen werden we benaderd door kooplui en vage onderzoekers die wouden gaan zitten buiten het zicht van de auto. Op de ferry, waar elke jeep een smart lijkt te worden, zo wordt er gepropt, was het goed toeven: Maltina (een lokaal maltbier op aanraden van Kollek) jamaicaanse muziek en een mooi uitzicht. Het aanleggen en de ferry afkomen duurde wat lang, maar goed. We waren in nu echt in Freetown en gingen onderweg naar Lunsar.

De hoofdstad was hectisch. Geluid en licht leken van alle kanten te komen. Het verkeer was nog chaotischer en de weg werd af en toe een downtown off-roading parcours. De krotten waren ontelbaar en er hing een zware brandlucht. Eenmaal voorbij de outskirts werd weg gelukkig gaaf en rustig. Slechts gestopt door een paar controleposten (wapens, ammunitie) zijn we soepel en in één streep naar Lunsar gereden. Onderweg hing ik af en toe met m’n hoofd uit het raam. De geuren waren voor mij uniek en ondanks de duisternis keek je je ogen uit: zompige aarde met een vleugje roest en heuvels en bergen bedekt met weelderig groen en veel palmbomen.

Van Lunsar toen niet veel gezien, het was er te donker. Op het terrein waren we zo moe dat we ook weinig zagen en we zijn rechtstreeks naar het guest house gegaan. Een grote bungalow met 3 slaapkamers en een grote woonkamer en keuken. Het is hier relatief luxe. Dit neemt niet weg dat er gekookt wordt op kolen en de douchestraal koud en slap is. Maar de bedden zijn prima, we eten elke dag genoeg en lekker (rijst gefrituurde zoete aardappel met stoofpot van meestal vis en ui) en we hebben genoeg stroom. Op de Baptist compound wonen aardig wat mensen. Er is naast de kliniek, inclusief apotheek, operatiekamers en laboratorium, ook een kapel en een conferentiecentrum. Vanuit daar horen we vaak muziek en zang, men looft de Heer hier dagelijks.

De locals zijn ongelooflijk vriendelijk. Begroeting bestaat uit handen schudden, je voorstellen en vragen hoe iemand het maakt. Iedereen is nieuwsgierig naar ons; twee witte mannen is hier een bijzonder schouwspel. Maar het is leuk. Er is een enorm gevoel van welkom en vooral de kinderen zijn hartverwarmend. Ze komen eens per dag op bezoek voor een praatje (ondanks gebrekkig Engels) en high-fives. Verder kun je het met iedereen over voetbal hebben. Messi, Drogba, Robben, Van Nistelrooy: ze kennen het hier allemaal. Jan heeft al meegespeeld met het lokale team. Temperatuur, luchtvochtigheid en niveau waren aan de hoge kant. Gisteren hebben we ook El Classico met ruim 100 anderen in een luxe garage gekeken. Het was er snikheet, maar wat een ervaring.
Ook zijn we gisteren naar Freetown geweest. We moesten een paar dingen regelen (contant geld, internet, bulkgoederen). Het is een ongelooflijk levendige stad, met bijpassend verkeer. We hebben veel in de file gestaan en konden de ogen goed de kost geven. Ook buiten de auto bruist het aan alle kanten. Het verkeer is een enorme chaos (geen verkeerslichten) . Naast de banken en de supermarkt hebben we niet veel van de stad gezien, maar als je door de chaos heenkijkt is het er heel gaaf!

Lunsar is wat minder chaotisch en ook wat kleiner. We zijn er doorheen gereden en zagen de markt vanuit de auto. We moeten veel zwaaien, vooral naar iedereen die Abutu (of iets at daar op lijkt) roept. Witte man dus. Ons is aangeraden om niet alleen de compound af te gaan, maar we zullen beide steden nog vaker gaan bezoeken. Ook gaan we nog een keer mee met het Mobile Outreach Team van de kliniek, ook voor ons onderzoek.

We hebben gesproken met Dr. John Mattia, onze supervisor hier. Het is een aardige man die het beste met ons voorheeft en zicht ontzettend behulpzaam opstelt. We hebben alle vrijheid om in de kliniek rond te lopen, om onze vragen te stellen voor het onderzoek. Maar we mogen ook af en toe meekijken in de OK en we gaan waarschijnlijk zelf wat oogheelkundige technieken leren. Dat laatste niet in de OK zelf, natuurlijk. We hebben na de eerste ervaringen nog even naar onze vragenlijst gekeken en zijn nog steeds tevreden met onze voorbereiding.

Ik kan nog wel even doorgaan, maar ik denk dat dit voorlopig goed is. Inmiddels is het 9 uur en nog steeds donker. Later meer over natuurlijk de nieuwe ervaringen, maar ook over de mensen die we hier nu kennen (chauffeur Kolleh en Dr. John, maar ook administrateur mr. T.S., kokkin Mary, chief Alfred, nightwatch Abu en Ushman, Mohammed en nog vele anderen) en wat over onze bevindingen betreffende het onderzoek. Wij gaan ondertussen lekker door met af en toe de kliniek binnenlopen, praktische zaken regelen om verder te settelen en schaken, onze favoriete tijdsbesteding. En zondag natuurlijk braaf naar de kerk. Armoede is hier troef: de mensen hebben niks en zijn toch gelukkig. Wij hebben het hier goed en zijn blij dat we met elkaar zijn. We delen de ervaringen en helpen elkaar waar nodig.

Nogmaals, we maken het uitstekend. Er is tenslotte nog geen spoor van diarree…

P.S. voor wie het leuk vindt: mijn telefoonnummer in SL is 00232 79 560 684