Mensen en meer

Hello! Howdabody???

Tijdens de eerste dagen hebben we zoveel mensen ontmoet, dat we al merken dat we namen aan het vergeten zijn. Ook blijven er meer en meer mensen bijkomen. Steeds dieper duiken we de kliniek in en leren we meer over het leven op de compound en daarbuiten. Zo’n beetje elke ochtend starten we de dag in de kapel. We horen de preken van de pastor aan en zingen en klappen mee. Daarna gaan we kijken in de kliniek, waar we enorm veel vrijheid hebben. We mogen alles zien en zelfs al af en toe de ogen van een patiënt bekijken. De interactie met patiënten is overigens niet geheel volgens het boekje in Nederland: het gaat er iets grover aan toe. Dat was even wennen, maar je merkt snel dat het hier normaal is. Vandaag hebben we ook meegeholpen in het Drop Lab, waar ze in plaats van zwarte snoepjes oogdruppels maken. De techniek in het gemiddelde scheikundelokaal in Holland is geavanceerder, maar het was leuk en dankbaar om te doen. Medewerkers kijken af en toe naar onze vragenlijsten en knikken goedkeurend. Echt beginnen met het onderzoek doen we later deze week, als Dr. John Mattia terug is van werkzaamheden in een andere stad.

Hij is een druk man en werkt vaak op meerdere locaties. Halverwege de week wisselt hij. Sommigen zeggen dat hij de enige oogarts in het land is, vandaar. Gelukkig heeft hij tijdens zijn aanwezigheid alle tijd voor ons en we gaan er vanuit dat hij, in samenwerking met het team, ons goed kan steunen tijdens ons onderzoek. Verder weten we dat hij en zijn vrouw twee kinderen hebben, Charles en Victoria. Hij was overigens blij met z’n cadeau, een mooie vulpen van de RuG. Helaas heeft de installatie van het patroon zijn bloes een nieuwe print opgeleverd, maar daar werd hartelijk om gelachen.

De chauffeur, Kolleh, zien we nog bijna dagelijks. Hij heeft gekeken naar de generator (als mecanicien van de kliniek) en helpt ons met andere dingen, zoals Jan’s beltegoed. Het is een rustige, vriendelijke man die door iedereen in de kliniek gewaardeerd wordt. Vandaag vroeg hij ons of we hem konden helpen bij de financiën van zijn nieuwe huis, dat we vorige week bezocht hebben. We hebben gezegd dat als we terugzijn in Nederland we gaan kijken hoe we wat acties kunnen houden, waarmee we zowel de kliniek als Kolleh wellicht mee kunnen helpen. Gelukkig is er hier begrip voor het feit dat wij studenten zijn en zelf ook niet bulken van de centen. Maar u bent gewaarschuwd.

Ook Saidu, een van de nightwatches, heeft door laten schemeren dat hij het niet breed heeft. De kliniek betaalt weinig voor zijn diensten en sommige gasten stoppen hem wat extra geld toe. Ook hij begrijpt inmiddels dat wij daar niet aan kunnen beginnen. Hij doet wel onze was waar we hem voor betalen. Dit soort zaken zijn lastig om te bespreken, maar het is wel nodig en het resultaat is vaak goed. Abu, de andere nightwatch, is een wat oudere man, rustig en niet zo goed in Engels. Hij is wel vriendelijk en waardeerde de sleutelhanger met klompen die we als kleinigheidje hadden.

Het andere koppel waar we veel mee te doen hebben zijn de loopjongens Ushman en Mohammed. Ze zijn respectievelijk 16 en 23 jaar. De eerste is een stoere gast met een zachte kant, de ander hobbelt vrolijk rondt en vindt het fijn om hard te werken. Ze nemen ons af en toe mee om een rondje door de stad te lopen. Ze kennen allebei de weg en de mensen en laten ons zo veel zien. Het ziekenhuis, het voetbalveld en de katholieke kerk hebben we al gehad. Tijdens zo’n wandeling spreken we veel lokaal volk, die witte mensen vaak hartelijk begroeten. We lijken een beetje een vriendschap te ontwikkelen met de heren. Ze waren blij met onze cadeaus: een zonnebril voor Ushman en een wereldbol voor Mohammed (die Afrika overigens niet kon aanwijzen).

Mr. T.S. (Thomas Kamara) is de administrateur van de kliniek en overziet zo veel zaken. Het is een vriendelijke man met een persoonlijkheid. Richting ons is hij aardig en behulpzaam. Elke ochtend in de kapel vraagt hij even of er problemen zijn. Morgen gaat hij met ons en Kolleh naar Freetown. Zo delen we de kosten. Ons probleem van contant geld is dan hopelijk ook opgelost. De vorige keer is het niet geluk zoals we wilden. We hebben veel hulp gehad van een andere Thomas, die werkzaam is bij de Baptist Convention. Hij heeft ons geld geleend en geholpen bij het doen van boodschappen in bulk. Morgen gaan we hem hopelijk terugbetalen en nemen nog een presentje mee, naast de zak drop die we vorige week al achterlieten.

Onze kokkin Mary doet elke dag goed werk. Voor €6 per dag hebben we eten. Het is een bescheiden vrouw die niet veel over zichzelf verteld. Ze heeft een gezin en we hebben haar een theedoek met koe gegeven, naast bellenblaas voor haar kinderen. Ook de andere jonge telgen hier op de compound zijn gefascineerd door het fenomeen zeepbel, wat leuke foto’s oplevert. Zij blijven onze trouwste fans, en elke dag weer worden we nageroepen en omringd door de koters.

Afgelopen zondag zijn we op uitnodiging van velen naar de kerk in Lunsar geweest. Het was even geleden dat ik in de kerk zat, maar het was sowieso niet te vergelijken met een dienst in Nederland. Het enthousiasme, het zingen en de interactie maken het een vrolijke aangelegenheid (happy clappy). De pastor van de kapel bij de kliniek deed ook weer de dienst en noemt ons steeds in zijn gebed. Hij nodigde ons ook uit voor de inwijding van zijn nieuwe huis: een happening waar een groep van 50 ziet hoe een lint wordt doorgeknipt na een passage uit de bijbel, gevolgd door een rondje in het huis en een flink bord eten. In de kerk en bij de inwijding hebben we wat gepraat met Johannes, een jonge man die microbiologie doceert. Hij is wetenschapper en ook met hem praten we over ons onderzoek, wat leuke gesprekken oplevert.

Al deze mensen, inclusief degenen die nog niet zijn genoemd (de apotheekster en vrouw van de pastor, Ezze van het Drop Lab, Chief Alfred van Lunsar, het hoofd van de Baptist Convention en vele andere medewerkers) blijven ons, ondanks het duidelijke verschil in achtergrond een occasionele poging om de welvaart van Nederland te proeven, een warm en welkom gevoel gegeven. De ware kracht van religie komt hier echt tot uiting: een hechte gemeenschap waar men voor elkaar zorgt. Af en toe wordt er gevoetbald en er wordt vooral veel over gepraat. Wij Nederlanders kunnen bijvoorbeeld goed praten over Robin van Persie. Hij is bij velen een locale held en zelfs trouwe aanhangers van Arsenal blijven hem liefkozend Mr VP (vice-president) noemen, zeker na zijn hattrick van afgelopen weekend. Morgen gaan we dus weer naar Freetown (7 uur ’s ochtends vertrek) en in de dagen erna proberen we weer het onderzoek op gang te helpen.

Wij maken het dus nog steeds goed. Facebook werkt matig, mail lezen is voor mij lastig, twitter laat het afweten en ook Skype is teveel gevraagd. Wel is het erg leuk de reacties op de blog te lezen! Tot zover de technologie. Onze darmen hebben de eerste tegenslag trouwens wel kranig geweerd, slechts 2 sachets ORS zijn tot nu toe nodig geweest…

Later meer!